Η καταιγίδα ήρθε ξαφνικά καθώς ταξιδεύαμε στο πέλαγος. Δεν υπήρχαν σύννεφα στον ουρανό, πως να το ξέραμε? Όλα γύρω μας σκοτείνιασαν, γραπωθήκαμε από ότι βρήκαμε μπροστά μας. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει. Το μαύρο νέφος είχε καλύψει και την τελευταία ηλιαχτίδα. Μετά από ώρες σύγχυσης το κύμα με ξέβρασε σε μια ερημική παραλία. Κάθισα και αγνάντεψα το περιβάλλον γύρω μου. Παντού υπήρχε έρημος. Χάζεψα για λίγο στο άπειρο. Μέτα ξάπλωσα δίπλα από έναν μεγάλο βράχο. Η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη..
Ξεκινήσαμε να διασχίσουμε την απέραντη έρημο, ψάχνοντας κάτι άλλο από άμμο και βράχια, κάτι διαφορετικό. Μετά από πολλά βαριά βήματα το βλέμμα μου αντίκρισε μία πανέμορφη όαση. Έτριβα τα μάτια μου. Ήταν τόσο μαγική, το νερό της καταγάλανο, το γρασίδι καταπράσινο και μέσα στην ηρεμία μου ένιωσα τον ήχο της αγαπημένης μου μελωδίας να ακούγεται στον αιθέρα. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξεπροβάλει από τον ορίζοντα μια γνώριμη φιγούρα. Ένας μοναχικός καβαλάρης επέστρεφε σπίτι του, και μας πρότεινε να μας πάρει μαζί του στην πόλη όπου θα μας περίμενε ζεστό φαγητό και ένα ποτήρι κρασί.
Το επόμενο πρωί
ξύπνησα στο κελάηδημα ενός περαστικού πουλιού. Άνοιξα τα μάτια μου και
αντίκρισα το απέραντο πέλαγος. Ήταν απλά
ένα όνειρο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου